تاریخ چاپ  

پهنای شنی کناره- دریاهای دور،

داغی سنگ فرش‌هایِ کوچه‌های خواب،

پرپرِ سرخ- لاله‌های خراب‌آبادِ بیهوشی،

و تنهایی آه- دم‌هایِ مهربان بازآمده از تنگی سینه‌ها را

بر بلندای خیال‌های دور پرواز کاشته‌ام و رفته‌ام.

اینان در نگارخانه‌ی چشمان تو باز خواهند گشت.

آن دم که با نام مادریم مرا بخوانی.

آنگاه پهنای داغِ برگ لاله‌های تنهایی.

مرا آب می‌کند،

و من دریا می‌شوم.

۲۰۰۱  حسن مکارمی