آن دو جوان را می‌گریم

چه زیباست :

            نیمکت باریکِ قطار.

سر بر کرگاهِ هم، چون ضربدر. در هم جداناشدنی.

قطار: گهواره و راهِ طولانی،

زبری پیراهنِ دختر و صورتِ کم‌مویِ پسر،

پیراهن دختر را بالا می‌زند، بر کمرگاهش صورت می‌نهد.

در خواب و بیداری و بوسه‌های نرم.

لطیف چون صنوبرهای نزدیک که با عبورِ نیمکتِ عشق و با فرمانِ باد

                                                                سرفرود می‌آورند

باد، صنوبر، پوست‌های صورت و کمرگاه