تا آغوش قهوه‌ای، در نم‌بخار می‌شکنی

نخل‌های دشتستان

ترانه عشق ساده‌ای را زمزمه می‌کنند.

در عمق نخواستن خواهشی است، با اشاره‌های آبی

امشب نیز ا گر بیدار بمانم و ترا نبویم

در آینه، هر صبح لبخندی تکرار می‌شود:

تنها به هنگامه‌ی عشق در تصویر خود در چشم‌های دیگری شرم نمی‌کنیم.                                           

بوی کیک تازه و شیرقهوه‌ی شیرین، خرید یک پاکت سیگار و صدای صبح به خیر.

انعکاس چراغ‌های حاشیه بر رودخانه‌ی سن، عبور جوان‌های خیس آوازخوان،

قایقی با سرنشینان بی‌خیال، میان دو نقطه‌ی آغاز و پایان یک روز،

طرحی از لجن را زندگی می‌کنم.

 تنها می‌میرم، تنها زاده شده‌ام، اما با تو می‌زیم ای رنج

 در غروب‌های غربت، چندان وقت می‌ماند که به خالی روزم بیندیشم

پرسش‌های ویرانگری را پاسخ زهرخنده‌است

نه، تاریخ از بازوی این انتظار خسته نیست.

پشتِ حیات از زخم پلک نمناک گلابی کال عبور می‌کند.

لبخنده‌ات، در پای مرگِ نهالِ خیزران، «نه» می‌کارد. نه !

لبخنده‌ات بالین مرا با دست مهربان برگ‌های درهم یادِ جنگل‌های تقدیرِ زمردین هی می‌کند