درست همین جا، درست همین جا.
نه ، دیگر من آن مخزن داده های دیروز،
که در پیشاپیش عشق می دویدم نیستم.
نه، دیگر من آن ادعای حضوری،
در بافت شهروندی هزاران ساله ،
در کنار سازندگی نسل ها ،
با امید فرا گیری و زیست در آینده نیستم .
نه ، دیگر من آن خسته ،
به انتهای راه تلاش ،
در غم دوری و درد جدایی ،
رسیده نیستم.
آری من زندانی شادمان حالت دایمی عشقم،
که دیگر حتی ،
در «زمان »ماندن را نیز بر نمی تابم.
گویی بی بدرود و در درود به همان آسمانی خواهم رفت،
که پیش ازمن ، همگی عشاق رفته اند.
جایی میان غلظت عشق و لطافت نسیم و انتظار صبر و برخواستن گیاه و شنای ماهی و میوه بلوط و گلاب.
درست همین جا هستم ، درست همینجا.
بهار ۱۳۹۹ قرنطینه فرانسه
