نگاهی بر دو جهان،

و آوازی که خواندنی است.

جشنی به بزرگی تک‌نفسی که می‌ماند.

در حادثه‌ی عمودی تاریخ، افق خالی است.

و در پهنای نگاه جهان، ژرفِ زمان نادیدنی.

نگاه از دور آمده‌ی ما

بر آن دوگانه را راه نیست.

آواز و فریاد و ساز ما،

دور از واژه‌ها،

میان ما راهی تازه می‌گشایند.

آنکس که نگاهی دوگانه یافت

زبانِ لب به «جایگاه» سپرد.

و درد دل خویش به هنگامه‌های زمان.

دو جهان: تنها، آوازی است خواندنی