سخاوت چشمان بهاری تو را

ابران بی‌پایان اندوه نمی‌بارند

خزان دیگری در زمستان من

ترکِ گفتن، سکوت نیست،

            خواهش است، تمناست.

نگاه بر دستان ما ایستاده است،

و آوارگی آوای زمان در چشمانمان.

دمیدن و تکرار سپیده، خنده‌ای بر گُل زرد

و آه مهربان پروانه‌ها در طرح زانوان.

سؤالی بی‌پاسخ.

بی‌دعوا دوستت دارم