پاره کرباس کهنه،

همخوانی کبکان درمانده را به یاد می‌آورد.

در لایه‌های رسوبی،

یاد اندیشه‌های فراموش ناشدنی

دریای پهناور پیشین را می‌سازند.

به شمارش هر «پیش»داده‌ای است.

کژکاری راه‌های نافرجام، خود آینده‌گر خستگی است.

دیدِ جان در دستور نیست.

جان خود شمارش است.

درد «جان‌سوز» پاک‌سازی است،

به مرز «نرسیدن» رسیدن،

جان به شمارش نباختن

و امید رهایی را در هر بازدم فرو دادن.