بارشِ بی بارانی !

چون تماشای بهار،

            گشاده‌ای ! ترانه‌ای ! سحری !

            پیچشی ! برگی ! گندمی !

            پوپکِ پرواری !

            خدایی !

و لبخنده‌ای در کناره‌ی ابرهای فراوانی،

با این همه چون واژه‌ی ساده‌ی نخستین،

تو خودی.

آری، بی من، جز من.