تو با دهانی شخم می‌زنی

تا واژه‌های گندم بکاری.

و با دل سیرابشان کنی...

چشمانت درو می‌کنند...

و چنین با آسیاب بردباری، و تنور پشتکار،

بوی خوش نان شبانه تا آسمان می‌رود.

و لای لایِ کودکان می‌شود...

و زمزمه ی عاشقان می‌شود...

و دعای باورمندان می‌شود...

و شاید روزی در گوشه ی دوری از آسمان بزرگ

حسرت بر دلی بگذارد:

این بوی نان.