که باغ دریافت بی‌امان،

بر غنچه‌های شکفتگی؛

                      گشوده و آوازه خوان،

تا نمای شناخته شده‌ی هستی،

تا ژرفای انباشت «مهر-تکه‌ها»

تا تازگی‌های نورسیده،

در چارچوب واژه‌هایی به پاکی بلبلان،

ما را در پشت دیوار بی‌خودی وامی‌گذارد.

نگاره‌های قالی‌ها،

نمادهای کاشی‌ها

اشاره‌های نوشته‌ها

بر بناهایی به ناپایداری پندار،

نوید روشنی راه‌های ایستاده در تاریکی را آواز می‌خوانند.

گوش بلبلان را دریابیم.