آیه های فراموشی مردمان سخت کوش
در بستر رود های همیشه جاری
تا دروازه های خواب بیهوشان وادی عشق
نرفته بازگشته اند

و در فریادهای مستی قلندران پاک باخته
و در تغزل چشمان لولیان پاک دل
و در آواز مطربان یاغی بر باید ها و نباید ها
و در سرودهای دهقانان سخت پای کویر
و در مائده های پر برکت از هوا و نغمه های دلپزیر
و در تنفس غزالان بیابان های شیفته آبهای پنهان
و در کودکان برهنه پای زاغه های وعده های تو خالی
نرفته باز گشته اند.

غبار امیدوارانه ترین راز هستی شکل نایافته است.
 غبارها نرفته بازگشته اند