نمی‌زیم،

جای تهی خویش را پُر می‌کنم.

با پرسشِ نگاه، با پیامی پنهان،

مرا می‌جویند،

آنگاه، باز می‌گردم و

جای تهی خویش را پر می‌کنم.

هر بار جهانی تازه در لابلای درزهای فشرده آغوش می‌گشاید.

با نوری ساده، با هوایی فریبا،

نچشیده شیرینی سفر،

باز می‌گردم و،

جای تهی خویش را پر می‌کنم،

چنانکه گویی،

همیشه بوده‌ام.