طپش‌ها به پیشواز نیامدگان برمی‌خیزند.

و همهمه‌ی مردمان غبارآلودگی می‌سراید.

با تندی ستیزِ سرخی در سیاهی و آبی در بنفش،

با دورترین اشاره‌های پایداری خورشید.

که بی‌نیایش ما،

که بی آرزوی ما

که بی‌هوس ما، به سالیانی فراوان‌تر از بسیار.

                                        خواهد بود، خواهد آمد.

با تندی ستیز سرخی در سیاهی،

آینده را چون گذشته به رنگ کشیدن،

و گذشته را در خاکستر فراموشی به خاک سپردن.

رنج ما از پایداری رنگ‌های تکرار است،

رنج ما از تداوم خاک سرد است و خورشید گرم.

طپش‌ها از نیامدگان می‌گویند و همهمه‌ی مردمان غبار می‌پراکنند.