آمد. آه، رفت و تهی: نگاه نکرد.

مغموم بی‌فرجام آغاز

انتهای نور: سکون.

و سنگینی طپشِ دلِ بی‌انتهایِ مردی که تردید را می‌بلعید.

آمد و آه. رفت و تهی.

نه رؤیاست، تمثیلی است در قاب تصویر کلام بریدۀ نابینایان.

چنین است          تنفس لحظاتِ رنگینم.