گرمی آب‌های خیال،

برف‌های خاطره‌های کوه‌های بلندِ دیروز را،

به آسودگی برمی‌تابد.

نگاری رؤیاپرور،

با گوشه‌ی ابروی خویش،

راه بر شکوفاه‌های باور می‌نمایاند.

بریدگی‌های زمان خستگی بر زمین

مهلتی آسوده در پیش پای دارد.

بریدگی‌های زمان خستگی بر زمین

چشمان هشیار خویش گشوده می‌دارد،

گوش کودکان سرگردان در فاصله‌های کهکشان‌ها را می‌شنود

و آوای شاد بهار زمین‌های دیگر را،

گویی از خواب زمین ما رنج می‌برد،

و اشاره‌های مهر و پیوستگی در مژه‌های روشن خویش می‌پرورد.

گویی، ستاره‌های دنباله‌دار کم نیستند.