هنر پیش از تاریخ ، یکی از اولین شواهد مبارزه بشریت برای اعلام حقوق خویش است. اجازه دهید با شعری از سعدی، یکی از معروفترین شعرای ایرانی قرن سیزدهم میلادی شروع کنم. چرا که این اثر نشان می‌دهد تا چه اندازه خوشنویسی نستعلیق روی سرامیک همراه با شعر انساندوستانه «بنی‌آدم اعضای یک پیکرند» در مراسم امروزمان اهمیت دارد. از ورای این اثر رشته نامرئی و ظریفی که عمیقاً خوشنویسی نستعلیق، معماری، محیط ما و بالاخره نقاشی و شعر ایرانی را به هم پیوند می‌دهد، بارز می گردد

بنی‌آدم اعضای یک پیکرند

که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی به درد آورد روزگار

دگر عضوها را نماند قرار

تو کز محنت دیگران بی‌غمی

نشاید که نامت نهند آدمی

پژوهشهای گوناگونی درباره منشاءپیدایش انسان ، در باره ریشه یک صد و چهل هزار زبانی که خلق کرده و به کار برده‌ایم، در باره مسیر پیموده شده بین هنر پیش از تاریخ تا نوشتن انجام گرفته است. این پژوهشها به یادمان می‌آورند که «در آغاز» انسان‌ها آنقدر هم که ما تصور می‌کنیم از هم دور نبودند.

می‌خواهم نگاه را به درون بر گردانم تا حاصل دانش و شناختی را عریان کنم، که از قابلیت  درک غریزی و در عین حال علمی استفاده می کند، چرا که روانکاوی نقطه عطف هنر و شناخت است. گشودن زمینه‌های تازه، استفاده از همکاری بین عملکردهای  علمی و نقش بررسی و درک غریزی در خدمت تازه جویی، این است آنچه که در ژرف مرا به خود مشغول می‌کند. کیمیاگری که بین این درون- بیرون و این غریزه- شناخت معامله می‌کند؛ بین آزادی آرتیست و پیگیری علمی؛ اما همچنین، وقتی مربوط به خوشنویسی است بین پیگیری آرتیست و آزادی علمی : زبان طبیعت و نوشته تجربه بشری.

بیست سال تجربه برایم لازم بود تا «جایگاه» دیگری بیابم، این کلمه که به مفهوم «زمان-فضا» است، تجربه دوئیت : شرق- غرب، نمادیک- واقعی، غریزه- تجربه، خطی دیگر در حجمی چهار بعدی. چیزی که می‌خواهم در پاسخ به بزرگواری شما و حضور شما در اینجا با شما درمیان گذارم، این تجربه است که حضور ما گذاری است در یک حجم، از نقطه‌ای به نقطه‌ای دیگر، منحصر به فرد، ولی این حجم حضور در «جایگاه» کلی است، اقلاً 13 میلیارد انسان، من تنها نیستم.