کودکی‌ ها‌ی قناری

تو سپیدی رو سیاهی

 تو یه خوابی‌

خود خوابی‌

 مثل جلبک ته دریا 

 خود آبی

تو نیاز بی‌نیازی 

 تو بهاری توی فردا

 تو نفس ها‌ی قناری

تو فقط یه مرغ عشقی‌ 

خود عشقی‌

یا همون خوابی‌ که دیشب نیامد

 مثل آبی‌ که یادش نیس یه روزی بارون بوده

 مثل بادبادک ها‌ی پسر عمو تا هوا میری نخت پاره می‌شه

 مثل حمله مغول جای زخمت تو تن

 مثل یک بادکنک خیال نرم تا هوا میری میترکی 

کودکی‌ ها‌ی قناری

تو سپیدی رو سیاهی

 تو یه خوابی‌

 خود خوابی‌

اگر گفتی که من با دل چه گفتم ؟
اگر گفتی که دل با من چه ها گفت؟
به او گفتم که دلخون دل هستم.
به من گفتا که شادی کن که هستی

نگاره یست هستی
صبر بر تن خسته ما،
ماندگاری زمانه دلخستگی است.
گاه ،
پرندگان دلبری های کودکانه خویش را با ما در میان می گذارند،
و سیاهه پدران هر بامداد در بیداری ما حاضرند...
جنگلها آوازند....
دریاها ترانه اند..
آسمان شعر است..
زمان رنگ است و حجم است و معنی...

گویی هستی ما نگاره یست..
که چشمانی برای دیدن می جوید..
نگاره یست: از دلخستگی تا پرواز...
با رنگها ای که در چشمان ما نمی گنجند...
آری نگاره یست هستی...

گرفتم که در وادی عاشقان ، چو من واله و زار و حیران شدی
گرفتم که در کار و زار جهان، چو من گوی میدان چوگان شدی
گرفتم که در بازی روز و شب، اسیر خور و خواب و درمان شدی،
بجز مهر و مستی به هر باز دم، چه ماند، گرفتم که سر حلقه جمع مستان شدی