تاریخ چاپ  

بلند سخنِ پرواز به ناکجا کشیده،

هست" نوبت خویش را می‌جوید".

واژه‌های پژمرده جای وامی‌گذارند.

آموخته‌ای سربلند فرامی‌رسد و

گردنکشان باز می‌ایستند.

دانای نهفته‌ی درون می‌شکفد

لاله‌های سرخ، سرگردان می‌خوانند.

پابرهنگان، دستشان خالی است.

بر پاره‌ کاغذی دور مانده، چند واژه‌ی گذرا؛

مسافران پیاده می‌شوند.

۲۰۰۱  حسن مکارمی