تاریخ چاپ
کتاب نگاهی دیگر به سرزمین فرهنگی ایران: گفت و گو با حسن مکارمی در مورد کتابش بخش دوم
سرزمین فرهنگى ما، هم زمین و كوه و آسمان و دریاست و هم جامعه و "مردم رفته و مانده" و هم همۀ فرهنگ شفاهى و كتبى ما، باورهاى گوناگون مذهبی (شیعه، سنى، اسماعیلى، زرتشتى، مسیحى، یهودى، بهایی،...)، سنگ نوشته ها، كتابهاى خطى، آثار باستانى، تمامى زیرساختارها، پلها و بنادر، منابع طبیعى و معدنى و غناى طبیعت، حیات وحش و همۀ گیاهان و درختان دور و نزدیك، همۀ قناتها و رودخانه ها، همۀ زبانهاى منسوخ شده و همۀ زبانها و لهجه های زنده مثل كردى و تركى و بلوچى و لرى و عربى ...، همۀ شیوه هاى تولیدى و صنعتى و هنرى و صنایع ظریفه و سنتها و رقصها و بازیها و اعیاد و جشن نوروز. همۀ اعتبار و ارزش نام فرهنگى ایران در حجم این سرزمین فرهنگى نهفته است..
حضور فرهنگى ایران در هزارهها و انعطاف و تعامل و همزیستى آن با حتی فرهنگهای مهاجم، به ما این امید را مىدهد كه "جوهرى در این فرهنگ زنده است كه چنین پیوسته جاریست". مىتوان حفظ و ارتقاء و رشد و گسترش و توسعۀ این فرهنگ را در سرزمین فرهنگى ایران، با حفظ احترام به تنوع فرهنگها، زبانها، سنتها و باورهای مذهبی که در این موزاییک زندگی میکنند، جزو اهداف راهبردی اساسی قرار داد. اگر راز همبستگی اجتماعی و ملی را در پیگیری چند هدف راهبردی در هر جامعه بدانیم، با قرار دادن ارزشمندی سرزمین فرهنگی در ایران، در کنار عدالت اجتماعی، حفظ و احترام و اجرای مفاد اعلامیۀ حقوق بشر و حفظ و ارتقاء حسن روابط همجواری و انسانی با دیگر سرزمینها، میتوان امیدوار بود که از شمول توافق عمدۀ نیروهای سیاسی و جامعۀ مدنی در داخل و خارج مرزهای ایران بهرهمند شویم.
ایران سرزمین فرهنگی، هماهنگی و توافق در عمل، در نظریه و فرهنگ و آنچه که ریشه در هزارهها دارد، را بر دیگر عوامل همبستگی ملی مرجح میداند، لذا میتواند به عنوان عامل اساسی همبستگی ملی در طولانی مدت و در طول نسلهای موجود و آینده کارگر باشد. میتوان بسادگی امیدوار بود که در طی نسلهای آینده و پس از آرام شدن منطقۀ خاورمیانه، نزاعهای باورمداران به سه مذهب یکتا گرا و اختلافات داخلی آنها، و نیز نزاعهای بینالمللی بر مبنای سودجویی از منابع طبیعی نفت و گاز... فروکش کند و اتحادی از انسانهای آزاده بوجود آید که در قالب فرهنگهای نیاکان خود و در جوار یکدیگر، چون واحدهایی که امروزه در مناطق دیگر جهان وجود دارند، زندگی کنند. و چرا نه که اتحادیه ای از کشورها یا سرزمینهای فرهنگی- اقتصادی با حفظ رعایت کلیۀ مفاد اعلامیۀ حقوق بشر بوجود آید؟
اگر آن روز را آرزو میکنیم، روزی که میتواند نه تنها منطقه را به سوی صلح و سازندگی و باروری هدایت کند، بلکه باعث شکوفایی و غنای تنوع فرهنگهای چند هزار سالۀ منطقه گردد، میبایست از هم اکنون عامل همبستگی درونی هر جامعه را فرهنگ - و آنچه به ما مربوط میشود، سرزمین فرهنگی ایران- قرار دهیم. هیچ حرکت جمعی سیاسی- اجتماعی انسانی پیروز نخواهد شد مگر آن که اهداف راهبردی آن حرکت از لحاظ نگرش تاریخی درست باشد، یا بهتر بگویم در مسیر تاریخی- فرهنگی – انسانی، حرکت کند. همانگونه که دستکم در چندین ده هزار سالۀ اخیر زندگی هموسپین نشان داده است. مسیر تعالی فرهنگی، شاید گاه به مدت زمان کوتاهی مختل شده و یا حتی به عقب برگشته باشد، ولی هیچگاه مسیر کلی شکوفایی خود را رها نکرده است.
چاپ اول کتاب «نگاهی دیگر به سرزمین فرهنگی ایران» نوشته حسن مکارمی توسط اچانداس مدیا منتشر شده است. نسخه چاپی این کتاب را میتوانید از فروشگاههای#آمازون و مراکز مجهز به دستگاه چاپ اسپرسو در امریکای شمالی، اروپا، آسیا و استرالیا تهیهکنید. نسخه الکترونیک کتاب از طریق فروشگاه گوگل بوکز ارائه شده است